Finał Pucharu Polski to zawsze wyjątkowe wydarzenie w kalendarzu polskiej piłki nożnej, ale spotkanie tego roku zapowiadało się szczególnie elektryzująco. Naprzeciw siebie stanęły dwie drużyny, które w trakcie całego turnieju pokazały najwyższy poziom, wygrywając kolejne rundy, często w dramatycznych okolicznościach i po dogrywkach, które testowały ich wytrzymałość i charakter. Obie ekipy, niezależnie od losów wcześniejszych spotkań, odnalazły drogę do ostatniego meczu, który miał zadecydować nie tylko o zdobyciu prestiżowego trofeum, ale również dać możliwość startu w eliminacjach do Ligi Europy. Finał ten był więc nie tylko walką o puchar, ale także szansą na zapisanie się w historii europejskiego futbolu.

Po jednej stronie boiska znalazła się szczecińska Pogoń, drużyna ekstraklasowa, mocno rywalizująca o miejsca premiowane startem w europejskich pucharach. Choć zespół ten dysponował wyraźnym potencjałem i kilkoma klasowymi zawodnikami, brakowało mu jeszcze trofeum, które mogłoby udokumentować ich aspiracje i wzmocnić pozycję w polskim futbolu. Po drugiej stronie barykady stała Wisła Kraków – klub z bogatą historią, imponującą kolekcją pucharów i sukcesów, który jednak obecnie grał na zapleczu Ekstraklasy. Mimo statusu drużyny z niższej ligi, krakowianie byli znani z ambicji, serca do walki i umiejętności wygrywania w sytuacjach podbramkowych. Już samo zestawienie tych dwóch drużyn zwiastowało mecz pełen emocji i dramaturgii.

Pogoń wyszła na spotkanie w ustawieniu 4-1-4-1, a jedenastu wybranych przez trenera Jensa Gustaffsona zawodników prezentowało się następująco: Valentin Cojocaru, Linus Wahlqvist, Leo Borges, Mariusz Malec, Leonardo Koutris, Alexander Gorgon, Joao Gamboa, Adrian Przyborek, Fredrik Ulvestad, Kamil Grosicki oraz Efthymis Koulouris. Wisła Kraków ustawiła się w formacji 4-5-1, a w wyjściowym składzie znaleźli się: Anton Chichkan, Bartosz Jaroch, Joseph Colley, Alan Uryga, Dawid Szot, Jesus Alfaro, Marc Carbo, Kacper Duda, Angel Rodado, Angel Baena i Szymon Sobczak.

Już pierwsza połowa pokazała, że czeka nas wyrównany pojedynek, w którym żadna z drużyn nie zamierza oddać pola. Obie ekipy stworzyły kilka groźnych sytuacji, a strzały Kamila Grosickiego, Leonardo Koutrisa, Angela Baeny czy Szymona Sobczaka mogły zakończyć się bramką, jednak kapitalne interwencje bramkarzy powstrzymywały obie strony. Najlepszą okazję do zdobycia gola miał Sobczak, który oddał mocny strzał głową, ale Cojocaru w fenomenalny sposób wybijał piłkę z linii bramkowej, ratując swoją drużynę przed stratą gola. Do przerwy wynik pozostał bezbramkowy, a napięcie rosło zarówno na boisku, jak i na trybunach.

Druga połowa wyglądała podobnie jak pierwsza – obie drużyny potrafiły kreować sytuacje strzeleckie, jednak minimalną przewagę posiadali Portowcy, którzy częściej zbliżali się do zdobycia gola. W 75. minucie Efthymis Koulouris wykorzystał tę przewagę, precyzyjnym uderzeniem pokonując Antona Chichkana i wyprowadzając Pogoń na prowadzenie. Kibice szczecinian zaczęli odczuwać nadzieję na zwycięstwo, jednak finał tego spotkania miał zaskakujący zwrot akcji, który przeszedł do historii Pucharu Polski. W 99. minucie Wisła Kraków miała rzut wolny na swojej połowie, a większość fanów Pogoni sądziła, że mecz dobiega końca. Tymczasem piłka rozegrana przez Chichkana dotarła do Alana Urygi, który inteligentnie zgrał ją do rezerwowego Eneko Satrusteguiego, a ten umieścił futbolówkę w siatce, doprowadzając do wyrównania. Stadion w Krakowie eksplodował radością, a szczecinianie nie mogli uwierzyć w to, co się wydarzyło.

Dogrywka była równie emocjonująca i pełna dramatyzmu. Już w 93. minucie Angel Rodado, wykorzystując błąd obrony Pogoni, znalazł się sam na sam z bramkarzem i pewnym strzałem zdobył gola, który dał Wiśle prowadzenie. Tym razem krakowianie nie oddali inicjatywy i utrzymali zwycięstwo do końca, zapisując się w historii jako drużyna z zaplecza Ekstraklasy, która pokonała rywala z samej czołówki Ekstraklasy.

Rezultat ten był ogromnym zaskoczeniem – mało kto spodziewał się, że zespół z niższej ligi pokona tak doświadczonego i mocnego przeciwnika, ale historia pokazała, że w futbolu wszystko jest możliwe. Wisła Kraków przypomniała, że doświadczenie, determinacja i zimna głowa w decydujących momentach mogą przesądzić o wyniku meczu. Pogoń Szczecin natomiast musiała zmierzyć się z gorzką lekcją – nawet faworyt nie jest bez szans w starciu z drużyną, która nie boi się ryzykować i walczyć do ostatnich sekund.

Finał Pucharu Polski łączył dramatyzm, napięcie i nieprzewidywalność, które czynią ten turniej wyjątkowym. To spotkanie zostanie zapamiętane nie tylko ze względu na niesamowite zwroty akcji, ale także jako symbol tego, że w piłce nożnej żadna przewaga nie jest pewna, a każdy gol może zmienić losy całego meczu. Drugoligowiec pokonał ekstraklasową czołówkę i udowodnił, że w futbolu emocje i charakter są równie ważne jak klasyfikacja ligowa i historia klubu.